Shanna's journey - part 1

“ Wanneer je de moed hebt om gehoor te geven aan je roeping, dan opent het leven zich. Wanneer je je bliss volgt - dat wat je diep raakt en waarvan je het gevoel hebt dat het je leven is - dan gaan er deuren open”.  - Michael Campbell

Ik was dertig en had alles goed voor elkaar. Een leuk huisje in het centrum Amsterdam, een goede baan in de evenementenindustrie, een hechte familieband en fijne vrienden om me heen. Ik was altijd ‘ Life of the party’, in voor gezelligheid, een drankje, een dansje en een nieuw avontuur. Ik had het naar mijn zin in Amsterdam, maar toch begon mijn ‘roeping’ aan me te knagen. Steeds vaker kwam dat stemmetje naar boven die zei ‘Ik ben niet ultiem gelukkig met mijn leven’. Ik had het gevoel dat ik stilstond en hoewel ik een goede baan had, vond ik dat ik vastliep in werk zonder toekomstperspectief. 

Op deze manier verder gaan zag ik niet zitten, want hoe zou mijn leven er dan uitzien als ik straks veertig ben? Zou ik mijn droomleven leiden als ik in mijn comfortzone zou blijven, of zou ik dan nu al kunnen uittekenen hoe mijn leven ongeveer zou verlopen ?

Vaak dwingt het leven je op een goed moment een stap te zetten en de comfortzone te verlaten, bijvoorbeeld als de pijn te hevig wordt of wanneer een acute crisis zich aandient. Bij mij was het mijn sterke verlangen naar een ander leven. Een leven waar ik meer in de natuur zou kunnen leven, een warmer klimaat, een andere manier van met elkaar omgaan en meer ruimte en rust voor mezelf. 

In het nummer van Father and Son is een zin die mij zodanig heeft geraakt en dit onbewust mede mijn keuze heeft beïnvloed. 

“ For you will still be here tomorrow, but your dreams may not”. Jij zult er morgen nog zijn, maar misschien je dromen niet. 

Het is niet alleen dat je ouder wordt en je bijvoorbeeld een gezin krijgt en zieke ouders waar je voor moet zorgen. Er is een grote kans dat je op een gegeven moment ook stopt met dromen. En hoe zonde zou het zijn om je dromen niet na te jagen?   

Niet voor iedereen zijn dezelfde dingen belangrijk, maar voor mij is het altijd belangrijk geweest om mijn ‘ levensdoel’ te vinden. Mijn passie, iets waarmee ik echt wat kan toevoegen aan de wereld. Een kantoorbaan gaat mij dat niet opleveren. 

Mijn ‘roeping’ kwam dus steeds vaker terug en ik kon deze niet meer blijven negeren. Ik had het gevoel steeds meer vast te lopen in patronen en mijn gevoel werd steeds duidelijker. Ik kon er niet meer omheen. Maar was ik bereid om mijn zekerheden en geregelde bestaan los te laten en in het onbekende te stappen? 

Ik besloot al snel dat ik wilde doorzetten. In het verleden heb ik wel eens vaker mooie plannen niet doorgezet door onzekerheid of angst. Wat had ik dan nodig om nu wel mijn plannen te voltrekken? Door behoorlijk wat zelfontwikkeling wist ik inmiddels wat mij tegenhield om die stap te nemen en wat er dus ook nodig zou zijn om door te zetten. 

Voor mij was het erg belangrijk dat mijn omgeving (mijn familie en vrienden) achter mij zouden staan en mij zouden aanmoedigen. Ik was namelijk bang dat ik snel zou terugkrabbelen, omdat het toch wel erg eng is om je baan op te zeggen voor een onbekende bestemming en ik was ontzettend bang om iedereen te gaan missen. 

Voordat ik mijn beslissing definitief had genomen heb ik mijn plannen uitvoerig besproken met mijn ouders, mijn zus en een paar goede vriendinnen. Allemaal waren zij erg enthousiast en moedigde mij aan om door te zetten. Dit was dus precies wat ik nodig had! 

Binnen een week was de beslissing definitief genomen en heb ik mijn baan opgezegd en een advertentie gemaakt voor mijn appartement. De eerste stap was gezet.

Maar wat was nu eigenlijk mijn droomleven? 

De bestemming van mijn dromen was Ibiza. Ik wist niet precies waarom, maar door de beelden in mijn hoofd had ik het idee dat ik daar mijn ideale leven zou kunnen leiden. Wonen en werken op het mooie eiland, leven in de natuur, mooie connecties opdoen, Spaans leren; een groot nieuw avontuur. 

Ik voelde me zelfverzekerd en was blij dat ik mijn hart had laten spreken. Hoewel de beslissing dus goed voelde, schommelde mijn emoties enorm. Op sommige dagen voelde ik me enorm gestresst en was ik bang dat ik het financieel niet zou redden. 

Had ik wel de juiste keuze gemaakt? Had ik het beter moeten overdenken? 

Ik had niet veel geld gespaard en ik had ook nog geen inkomen. 

Ik analyseerde mijn eigen gedachten en emoties en realiseerde me dat doordat mijn zekerheden zouden wegvallen, mijn eerste levensbehoefte weer kwamen opspelen; Hoe ga ik overleven of met andere woorden, hoe ga ik mijn geld verdienen? 

Status en aanzien waren onderdelen die mij ook bezighielden. Mijn vorige bedrijf had een bepaald imago en ik was blij om onderdeel te zijn van zo’n groot bedrijf. Nu was ik nergens meer onderdeel van en hoorde ik nergens bij. Die gedachten maakten me soms bang en tegelijkertijd gaven ze me juist kracht. Want waar wil ik onderdeel van uit maken? Waar wil ik al mijn tijd en energie in stoppen? Hoe ga ik mijn tijd verdelen? Hoe ga ik mijn mooiste leven leiden? 

Alles stond weer open en ik kon een nieuwe weg inslaan. Het voelde alsof ik bovenaan een hele hoge berg stond, klaar om in het diepe dal te springen…

Wordt vervolgd...